ರಿಮ್ ಝಿಮ್ ಗಿರೆ ಸಾವನ್
ಸುಲಘ್ ಸುಲಘ್ ಜಾಯೆ ಮನ್
ಭೀಗೇ ಆಜ್ ಇಸ್ ಮೌಸಮ್ ಮೇ
ಲಗಿ ಕೈಸೆ ಏ ಅಗನ್...
ಸಿಸ್ಟಮ್ ನಲ್ಲಿ ಈ ಹಾಡು ಪ್ಲೇ ಆಗುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಹೊರಗೆ ಅಕಾಲಿಕವಾಗಿ ಸುರಿದ ಚುಮು ಚುಮು ಮಳೆ. ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಎಷ್ಟು ಆಪ್ತವಾಗಿ ಹೊಂದುತ್ತವೆ ಅಲ್ವಾ... ಹೊರಗೆ ತಣ್ಣನೆ ಗಾಳಿಗೆ ಮೈ ಒಡ್ಡಿಕೊಂಡು ಆಗಸದತ್ತ ಮೊಗಮಾಡಿ ಕುಳಿತಿದ್ದರೆ, ಇಂತಹ ಹಾಡು ಜತೆಯಾದರೆ ಮನಸ್ಸು ಹಗುರವಾದಂತಹ, ತೇಲಿದಂತಹ ಅನುಭೂತಿ. ಹಾಗೆಯೇ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ನಿಂತು ಹನಿಗಳನ್ನು ನನ್ನೊಳಗೆ ಎಳೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಯಾವ ಮೋಡದಿಂದ, ಯಾವ ಹನಿ ಬೀಳುತ್ತಿದೆ ಗಮನವಿಟ್ಟು ನೋಡಬೇಕು, ಹನಿಗಳ ಕಚಗುಳಿಯನ್ನನುಭವಿಸುತ್ತಾ, ಹನಿ ಬಾಣವಾಗುವುದನ್ನು, ಬಾಣ ಬಿರುಸಾಗಿ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿದಾಗ ಆ ದಾಳಿಯನ್ನೂ ಎದುರಿಸಿ ಅಲ್ಲೇ ನಿಲ್ಲಬೇಕು.. ಮಳೆ ಬಂದರೆ ಇಂತಹವುವೇ ನನ್ನ ಹುಚ್ಚು ಆಸೆಗಳು ಗರಿಗೆದರುತ್ತವೆ.. ಆಗೆಲ್ಲ ಛೆ! ನಮ್ಮ ಮನೆಯೂ ದಟ್ಟ ಮಲೆನಾಡಿನ ಪುಟ್ಟ ಮೂಲೆಯಲ್ಲೆಲ್ಲಾದರೂ ಇರಬಾರದಿತ್ತೇ? ಅನಿಸಿ ಮಲೆನಾಡಿಗರ ಮೇಲೆ ಅಸೂಯೆಯೂ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಅಷ್ಟು ಕರುಣೆ ತೋರುವ ಮಳೆರಾಯ ನಮ್ಮೂರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಯಾಕೆ ಭೇದ ಮಾಡುವುದು, ಅಲ್ಲಿ ಬಂದಂತೆ ಇಲ್ಲಿಗೂ ಬರಲು ಅವನಿಗೇನು ಧಾಡಿ ಎಂದು ಅವನ ಮೇಲೆ ಕೋಪವೂ ಬರುತ್ತದೆ, ಮತ್ತೆ ಪಾಲಿಗೆ ಬಂದಷ್ಟೇ ಪಂಚಾಮೃತ ಎನಿಸಿ ನಮ್ಮೂರಿನ ಈ ಸಣ್ಣ ಮಳೆಯಲ್ಲೇ ತೃಪ್ತಿ ಪಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.
ನೆನ್ನೆ ಅಕಾಲಿಕವಾಗಿ ಮಳೆ ಬಂತಲ್ಲಾ, ಬಹಳ ಮಜಾ ಇತ್ತು.. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಸುರಿದ ಈ ಮಳೆರಾಯನ ಆಟಕ್ಕೆ, ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದು ಭಾವ... ಇಲ್ಲಿ ನಾನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳೇ ಕುಳಿತು ಹಾಡನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾ ಮಳೆಯನ್ನು ಆಸ್ವಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಇಲ್ಲೇ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ, ರಸ್ತೆ ರಿಪೇರಿಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದ ಕಾರ್ಮಿಕರು ಮಳೆಗಿಷ್ಟು ಹಿಡಿ ಶಾಪ ಹಾಕುತ್ತಾ ಕೆಲಸ ಬಿಟ್ಟು ಅಲ್ಲಲ್ಲೇ ಆಸರೆ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ನಿಂತಿದ್ದರು. ಶನಿವಾರದ ಅರ್ಧ ದಿನದ ರಜೆ ಆಡಲಾರದೆ ಹಾಳಾಯಿತಲ್ಲಾ ಎಂದು ಎದುರು ಮನೆ ಮಕ್ಕಳು ಮುನಿಸಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತಿದ್ದರೆ, ನಮ್ಮೂರಿನ ಮೂಲೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ, ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ತಮ್ಮ ಜಾತಿ ಸಂಘದ ಸಮಾವೇಶ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ ಜನಗಳಲ್ಲಿ, ಒಬ್ಬ ನಮ್ಮ ಸಮ್ಮೇಳನಕ್ಕೆ ವರುಣ ಪುಷ್ಪವೃಷ್ಟಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆಂದು ಕೂಗಿ ಹೇಳಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಇನ್ನಷ್ಟು ಬರಬಾರದಿತ್ತೆ ಎಂಬ ಸಂಕಟ ರೈತನ ಮೊಗದಲ್ಲಿದ್ದರೆ, ಯಾಕಾದರೂ ಬಂದಿತೋ ಹೊತ್ತಲ್ಲದ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಎಂಬ ಗೊಣಗಾಟ ಮತ್ತೊಬ್ಬನದ್ದು.
ಈ ಮಳೆ ತನ್ನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಭಾವಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತು ತರುತ್ತದೆ, ಹಾಗೆಯೇ ಹೊತ್ತೊಯ್ಯುತ್ತದೆ, ಅಲ್ಲವಾ? ಕೆಲವರಿಗೆ ಅನ್ನ ದುಡಿಯುವ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟರೆ ಕೆಲವರಿಗೆ ದಿನದ ಕೂಳು ಕಿತ್ತುಕೊಳ್ಳುವ ಕ್ರೂರಿಯಾಗಿ ತೋರುತ್ತದೆ, ಕೆಲವರಿಗೆ ಕೆಟ್ಟ ಘಟನೆಗಳ ಸಂತೆಯನ್ನು ತಂದರೆ, ಕೆಲವರಿಗೆ ಪ್ರೀತಿ ಪಾತ್ರರ ನೆನಪನ್ನು ಹೊತ್ತು ತರುತ್ತದೆ.. ಮಾನವನ ಜಂಜಾಟ ಬಿಡಿ, ಪಶು ಪಕ್ಷಿಗಳೂ ಕೂಡ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಗೂಡು ಸೇರಲಾರದೆ ಪರಿತಪಿಸುತ್ತವೆ, ಆದರೂ ಮಳೆಯನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಿ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತವೆ. ಇದಾವುದರ ಪರಿವೆಯೂ ಇಲ್ಲದಂತೆ ವರುಣ ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು ಧೋ ಎಂದು ಸುರಿಯುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಯಾರು ಹೇಗಾದರೆ ತನಗೇನು, ತನ್ನ ಗುರಿ ತಾನು ಮುಟ್ಟಬೇಕು ಎಂದು ಜೀನು ಹಾಕಿದ ಕುದುರೆಯಂತೆ ಲಾಗಾಯ್ತಿನಿಂದ ನುಗ್ಗುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ.
ಭೂಮಿ ಕೊಳೆಯನ್ನು ತೊಳೆದುಕೊಂಡು, ಹೊಸ ಹಸಿರನ್ನು ಹೊದ್ದು ನಿಲ್ಲುತ್ತಾಳೆ, ವರುಣನ ಆಗಮನದ ಹರ್ಷವನ್ನು ಹಂಚುವ ರೀತಿ ಮಂದ ಮಾರುತ ತಂಪಾಗಿ ಬೀಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಆ ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಗೇ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ವಾಕಿಂಗ್ ತೆಗೆದರೆ ಅದರ ಮಜಾನೆ ಬೇರೆ..
ಅತೀ ಗ್ರಾಂಥಿಕವಾಯ್ತ?? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನೆನ್ನೆ ಸಂಜೆಯ ಮಳೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಈ ಎಲ್ಲ ಭಾವಗಳನ್ನೂ ಹುಟ್ಟು ಹಾಕಿದ್ದಂತೂ ನಿಜ. ಜತೆಗೆ ಎಪ್ಪತ್ತರ ದಶಕದ ಈ ಆಪ್ತವಾದ ಹಾಡು ಮನವನ್ನು ಬೇರೆಯೇ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಕೊಂಡೊಯ್ದಿತ್ತು. ಹಾಗೆಯೇ ಒಂದು ವಾಕ್ ಹೋಗಿ ಬಂದೆ. ಬಹಳ ದಿನಗಳ ನಂತರ ಮತ್ತೆ ಬರೆಯಬೇಕೆನಿಸಿತು!
